marceli adamczyk

BF: Why do you paint?

M: Going to an art academy was my dream ever since I was a child. I’ve always been painting and drawing. I finished the first year of graphic design but too much stuff was imposed on my practice by the academy to develop many skills in short time. That ultimately pushed me to study painting instead. In contrast to graphic design, at the painting department we have a lot of freedom.

BF: What do you mean by freedom?

M: By freedom I understand that I can decide myself about the majority of things.

BF: What’s the role of a professor?

M: A professor is a person that I don’t fully trust still one I listen to and whose criticism I consider as advice of older pals that also paint.

BF: Apparently many departments are based on a master-apprentice relationship between the students and teachers. Have you encountered it?

M: It solely depends on the student’s attitude, who can choose to either give in and be governed by his professor or he can distance himself from this master-apprentice system.

BF. What’s the teaching structure then? Have you got 1-1 tutorials or group criticisms? How do you learn about the criticisms made by the professors, fellow students and other people from th academy?

M: During my 3rd and 4th year I was in a student at the professor Cieśniewski studio, where apart from individual tutorials there were monthly group criticisms during which everyone was hanging their last painting on the wall and we discussed about them. The structure of the painting department works in a way that the 1st year is very disciplined and a strict programme is imposed. The students are controlled to attend painting classes every morning and drawing classes every afternoon. From the 2nd year you can choose which professor’s studio you want to join. You can also join a studio from a different department.

BF: Can it be a theoretical studio?

M: No, you have to choose practical subjects like wall painting, sculpture, graphic design or textile design among others. You can choose more than one subject if you pay an extra fee. You can also join some classes unofficially if the professor agrees.

BF: Are you a part of any organisations, collectives, gangs?

M: No, but I like “Kaplica” (project space) initiative established by painting students in a basement of the graphic design department. Recently I had an exhibition there with Jozef Pilát. We started collaborating during the Erasmus+ programme in Prague at a non-profit organisation Lunchmeat. They organise different events using the newest creative technologies. We were exploring the notion of expanded reality within virtual reality of which Pokemon Go is a good example. You film a space with your phone and a 3D model appears inside it. VR is an interesting way to develop your ideas, especially with HTC Vive glasses that allow you to model a virtual object using a controller. I am still trying to develop my painting practice into a 3D space through creating objects and installations. Recently Jozef and I opened a creative studio of Polish-Slovakian collaboration PLASK, that specialises in digital visualisations. Right now we are working on 3D visualisations for a master’s degree play at the Theatre Academy in Warsaw.

BF: Are you interested in the relationship between an artist and a spectator?

M: I paint, so the spectator is clearly meaningful to me. Painting should affect the viewer, it should provoke emotions. I am aware of the fact that everyday we are being crashed by the density of images. You forget most of them, yet some stay with you for longer. I would like my paintings to be remembered, to make someone think about the exhibition he saw them at or to remind of past memories.

BF: Would you like your painting to be hang in a flat of a celebrity, owner of 10 poodles, next to Vogue magazines and golden wardrobes, who bought it as an investment? Do you think the meaning of your painting would be distorted?

M: I don’t think about such stuff, but it’s rather sad selling your painting with the knowledge that someone else is going to make profit out of it in the future.

BF: What’s your attitude towards art theory and criticism? Do you read specialist magazines etc?

M: More than in theory I am interested in what I see at exhibitions and biennales, what I hear at lectures. In order to comprehend better what art can be I travel around the world. Recently I’ve been to New York, Berlin (at the degree shows), Ostrava and Trnava, where at the Pechakucha Night I had had an artist talk. More than written criticism and theory I value having a chat with my artist friends from Germany, Czech Republic, Slovakia and of course Poland. I am also in the internet trap. Instagram allows me to follow action of different painters worldwide.

BF: Indeed, we live in the internet age, in which everyone has access to the same visual content. Why were your paintings at the last exhibition of the painting department so distinctly different then? You seemed to be only artist who uses internet .

M: We all use internet. I guess my colleagues are just interested in different content.

BF: Who are your favourite Polish painters?

M: I like Piotr Janas represented by the Foksal Gallery. He lead the guest studio I attended last year. His approach was matey and eye-opening to the world. He was taking us to curatorial tours of various exhibitions and we were chatting to artists who were telling us about their experiences. I also enjoy the works by Cezary Poniatowski from Piktogram. I like the way Stasiu Szumski plays with airbrush and his graffiti style. From international artists I seek inspiration mainly from Paul Klee and Joan Miro.

BF: What’s you opinion on contemporary Polish surrealism such as Martyna Czech or Aleksandra Waliszewska?

M: I seek something a bit less obvious than what they represent. I want painting to be open and subjective to perception of each spectator. I am not interested in obvious metaphors like cut-off billy-goat head. I am searching for freedom and arbitrariness from the perspectives of both the author and the viewer.

BF: Most of you paintings have closed, central composition. Does it calm you down?

M: I think it could be some sort of mania. I started treating painting seriously 2 years ago. I changed the studio and cut myself off from painting the model and from all that representational shite. Through the use of central, closed composition I am exploring and playing with the notion of signs, with their informativeness or lack of it and with the fact that it captures one’s attention as something warning and important.

BF: Do you agree with the hypothesis that forcing students to draw and paint a model all day everyday is a form of political censorship to repress revolutionary drives common amongst artists?

M: I think its the best way to learn the painting skills.

BF: What’s the value of the traditionally understood skill in the age of photography, Photoshop, digital print and 3D print?

M: I think that basics like applying a glaze or properties of various pigments with their chemical interactions that sometimes lead to the paint darkening are essential. In order to learn it for 2 years we have a subject called painting technology. Yet the most important thing is to experiment with the learnt technology. Defining yourself at the beginning of the artistic career is silly.

BF: Do you think you’re going to keep experimenting after leaving the academy?

M: I have infinity of ideas of which a large part doesn’t come to light, because of lacking time and money. With some ideas I also get bored really quickly. I couldn’t bare working in one signature style forever! That’s why apart from traditional painting I also paint clothes, experiment with textiles and create 3D models.

BF: Dlaczego zajmujesz się malarstwem?

M: Pójście na akademię było moim marzeniem od dzieciństwa. Zawsze rysowałem i malowałem. Skończyłem jeden rok grafiki, jednak za dużo rzeczy było mi narzucane przez akademię, żeby rozwinąć się szybko i wszechstronnie, więc wtedy ostatecznie postanowiłem zdać na malarstwo. Tutaj na malarstwie mamy bardzo dużo wolności.

BF: Co masz na myśli przez wolność?

M: Przez wolność rozumiem to, że sam decyduję o większości rzeczy.

BF: Jaką rolę gra profesor?

M: Profesor to dla mnie osoba, której nie ufam w stu procentach, ale słucham i analizuję komentarze, jako wskazówki starszych kolegów, którzy także zajmują się malarstwem.

BF: Podobno na wielu wydziałach nauczanie działa jednak w modelu uczeń - mistrz. Czy spotkałeś się z tym we wcześniejszych latach?

M: To zależy od podejścia studenta, który może się albo poddać pod dyktando profesora, albo podchodzić do tego systemu z dystansem.

BF: Jaka jest więc ta struktura nauczania? Macie krytykę 1-1 czy dyskusje grupowe? W jaki sposób dowiadujecie się o opiniach swoich rówieśników, profesorów i innych osób z akademii?

M: Przez 2 lata na trzecim i czwartym roku byłem w pracowni u profesora Cieśniewskiego i oprócz indywidualnych przeglądów organizował on comiesięczne spotkania studentów, podczas których każdy wieszał swój ostatni obraz i potem o nich dyskutowaliśmy. Struktura wydziału malarstwa jest taka, że pierwszy rok ma narzucony program i jest bardzo zdyscyplinowany. Studenci są pilnowani, żeby przychodzili rano na malarstwo, a po południu na rysunek. Od drugiego roku każdy wybiera pracownię malarską sam. Oprócz tego może dołączyć do pracowni z innego wydziału.

BF: Czy może to być pracownia teoretyczna?

M: Muszą to być przedmioty praktyczne od malarstwa ściennego, przez rzeźbę, grafikę, tkaninę itp. Za opłatą student może wybrać więcej niż jeden dodatkowy przedmiot. Może też się dogadać z profesorem i chodzić na inne zajęcia jako wolny słuchacz.

BF: Jesteś w jakimś stowarzyszeniu, kolektywie, gangu?

M: Nie, ale podoba mi się inicjatywa w suterenie wydziału grafiki prowadzona przez studentów malarstwa, mianowicie galeria “Kaplica”. Miałem tam ostatnio wystawę z Jozefem Pilátem. Z Jozefem zaczęliśmy współpracę podczas programu Erasmus+ w stowarzyszeniu non-profit Lunchmeat w czeskiej Pradze, które zajmuję się organizacją eventów z wykorzystaniem najnowszych technologii. Eksplorowaliśmy pojęcie poszerzonej rzeczywistości w wirtualnej rzeczywistości jak np. w grze Pokemon Go, gdzie wyświetla się model pokemona w 3D w miejscu, które filmujesz telefonem. VR jest ciekawe jako proces tworzenia swoich wizji. Przez okulary HTC Vive w połączeniu z padem trzymanym w ręku możesz uczestniczyć w wirtualnym procesie podobnym do modelowania rzeźby. Cały czas zastanawiam się jak wyjść ze swoją twórczością wychodzącą od malarstwa w przestrzeń 3D przez tworzenie modeli czy instalacji. Niedawno założyliśmy z Jozefem studio kreatywne współpracy polsko-słowackiej PLASK, które zajmuje się tworzeniem wizualizacji. Właśnie pracujemy nad trójwymiarowymi wizualizacjami do spektaklu dyplomowego na Akademii Teatralnej.

BF: Interesuje Cię relacja odbiorcy z artystą?

M: Tworzę obrazy, więc odbiorca coś dla mnie musi znaczyć. Malarstwo powinno wpływać na odbiorcę, powinno wywoływać emocje. Mam świadomość, że na każdym kroku jesteśmy osaczeni gęstwiną różnych obrazów. Większość z nich zapominasz w ciągu ułamka sekundy, część jednak zostaje z tobą na dłużej. Chciałbym, żeby ktoś zapamiętywał moje obrazy, żeby pomyślał o wystawie, na której je zobaczył albo, żeby przypomniały mu o czymś.

BF: Czy chciałbyś, żeby Twój obraz znalazł się w mieszkaniu celebryty z dziesięcioma pudlami obok magazynów Vogue i złotych szaf, który kupił go w ramach inwestycji? Czy sądzisz, że znaczenie Twojego obrazu zostałoby zniekształcone?

M: Nie zastanawiam się nad tym, ale to smutne sprzedawać swój obraz mając świadomość, że to ktoś inny będzie na nim w przyszłości zarabiał.

BF: Jaki masz stosunek do teorii i krytyki sztuki? Jesteś na bierząco z magazynami, z tym co się generalnie pisze?

M: Bardziej niż teoria interesuje mnie to co sam zobaczę na wystawach czy biennale, co usłyszę na wykładach. W ramach poznawania i pogłębiania rozumienia sztuki podróżuję po świecie. Ostatnio byłem w Nowym Jorku, Berlinie (na wystawach dyplomowych), w Ostravie oraz w Trnavie, gdzie na Pechakucha Night opowiadałem o swojej twórczości. Bardziej niż pisaną krytykę i teorię sztuki cenię rozmowy ze znajomymi artystami z Niemiec, Czech, Słowacji i oczywiście z Polski. Jestem też w sidłach internetu. Instagram pozwala mi śledzić poczynania malarzy na całym świecie.

BF: Faktycznie żyjemy w dobie internetu, gdzie każdy ma dostęp do tych samych treści wizualnych. Dlaczego jednak na ostatniej grupowej wystawie ASP Twoje obrazy tak bardzo się wyróżniały? Jakbyś był jedynym malarzem na wystawie, który używa internetu.

M: Wszyscy siedzimy w internecie, jednak najwyraźniej koledzy wybierają inne treści.

BF: Jacy są Twoi ulubieni Polscy malarze?

M: Podoba mi się malarstwo Piotra Janasa, związanego z Galerią Foksal. Prowadził moją pracownię gościnną w zeszłym roku. Miał on podejście koleżeńskie i otwierające na świat. Chodziliśmy grupowo na wystawy z oprowadzaniem kuratorskim i rozmawialiśmy z artystami, którzy opowiadali nam o swoich doświadczeniach. Podobają mi się też prace Cezara Poniatowskiego z Piktogramu. Lubię to, co robi Stasiu Szumski, który bawi się aerografem i maluje grafitti. Z międzynarodowych artystów cenię Paula Klee i Joana Miro.

BF: Co uważasz o współczesnym polskim surrealizmie jak Martyna Czech czy Aleksandra Waliszewska?

M: W malarstwie szukam czegoś mniej oczywistego, obrazu który będzie subiektywny dla każdego odbiorcy. Nie interesuje mnie oczywista metafora typu ucięty łeb kozła. Ja szukam w malarstwie wolności i dowolności z perspektywy autora i odbiorcy.

BF: Większość Twoich obrazów ma kompozycję centralną, zamkniętą. Uspokaja Cię to?

M: To chyba taka mania. Malować zacząłem na poważnie dwa lata temu. Zmieniłem pracownię i odciąłem się od malowania modelki i od tego całego figuratywnego szitu. Przez kompozycję centralną, zamkniętą eksploruję i bawię się przekazem znaku, jego informatywności albo braku informatywności oraz jak przykuwa uwagę jako coś ważnego.

BF: Czy zgadzasz się z hipotezą, że ciągłe malowanie modela jest oddolną cenzurą polityczną, żeby stłamsić zapędy rewolucyjne wśród artystów?

M: To najlepszy sposób, żeby nauczyć się warsztatu.

BF: Jaka jest wartość warsztatu w dobie fotografii, Photoshopa, druku cyfrowego i druku 3D?

M: Myślę, że takie podstawy jak nakładanie laserunku i apli czy właściwości pigmentów wraz z ich wzajemnym oddziaływaniem chemicznym prowadzącym często to ciemnienia farby są konieczne. W tym celu mamy na akademii 2 lata zajęć z technologii malarstwa. Najważniejsze jest jednak, żeby z tą technologią eksperymentować. Określanie się na początku kariery artystycznej nie jest mądre.

BF: Myślisz, że po skończeniu akademii nadal będziesz eksperymentować?

M: Mam nieskończoność pomysłów, do których realizacji często braknie mi czasu i pieniędzy. Część z nich szybko mi się też nudzi. Nie wytrzymałbym tworząc w jednym stylu. W związku z tym oprócz malarstwa i wizualizacji zajmuję się także malowaniem ubrań, eksperymentacją z tkaniną artystyczną i robieniem modeli 3D.